O Γάλλος αναρχοατομικιστής Χαν Ράινερ μιλάει για το εργαστήριο του ατομικισμού
Εννοώ με τον ατομικισμό μια συγκεκριμένη μέθοδο σκέψης και ζωής. Ή ίσως μια αναγκαιότητα σκέψης και ζωής. Μήπως δεν ζούμε και δεν σκεφτόμαστε στο βαθμό που είμαστε ατομικιστές; Αυτό που δεν είναι ατομικιστικό σε μένα επαναλαμβάνει, υπακούει, μιμείται. Ακόμη και μεταξύ των πιο παθητικών υπάρχει αναμφίβολα μια ζωντανή στιγμή όπου αναζητά μέσα του τους λόγους για να υπακούει σαν πτώμα. Προκειμένου να εξολοθρεύσει το πνεύμα του, την καρδιά του, και τη συνείδησή του πρέπει να κάνει έκκληση στη συνείδησή του, την καρδιά του, και το πνεύμα του. Η αποκλειστική αρχοντική του χειρονομία ήταν μια παραίτηση· η αποκλειστική εκδήλωση της ζωής του ήταν αυτοκτονία. Και όμως, προκειμένου να πάψει να είναι άνθρωπος πρέπει για ένα λεπτό να αντιληφθεί ότι ήταν άνθρωπος.
Οι πιο κοινωνικοί στοχαστές παραμένουν ατομικιστές στο βαθμό που παραμένουν στοχαστές. Η εποικοδομητική δύναμη ενός ντε Μπονάλ, η ζωντάνια ενός ντε Μεστρ: η ατομική αξία, η πραγματική ζωή αυτών των συγγραφέων, και όχι τα δουλοπρεπή φιλο-δουλικά συμπεράσματα που εκφράζουν μονάχα τα όρια και την κοινοτυπία τους. Ο Τσαρλς Μοράς είναι ανώτερος από τον υποστηρικτή που τον επαναλαμβάνει, γιατί ο Τσαρλς Μοράς έχει καθορίσει μια προσωπική και ευρηματική οδό προς την άβυσσο της ασημαντότητας.
Κάθε άνθρωπος έχει διέλθει, ακόμα κι αν έγινε σε μια φευγαλέα ασυνείδητη στιγμή, την προσωρινή αμφιβολία του Καρτέσιου. Οι περισσότεροι έχουν φοβηθεί, έχουν υποχωρήσει πίσω στο καταφύγιο των παλιών σκέψεών τους. Αλλά η τρομακτική στιγμή τούς έχει παρ’ όλα αυτά εμπλουτίσει. Τώρα κάποιες από αυτές τις παλιές σκέψεις έχουν γίνει και πάλι σκέψεις γι’ αυτούς. Μέχρι αυτό το σημείο, ήταν μονάχα λόγια.
Ανακαλύπτω στο βαθμό που αναζητώ τον εαυτό μου. Αλλά αυτό που βρίσκω μέσα μου: Ζωή· μια ζωή: η ζωή μου.
Ποιά είναι η ζωή μου; Ποιά είναι η βαθύτερη βούλησή μου; Βούληση για απόλαυση, βούληση για δύναμη, ή για αρμονία; Επικουρισμός, ιμπεριαλισμός, ή στωικισμός;
Είναι οι άνθρωποι τόσο ποικιλόμορφοι που ο Επίκουρος και ο Νίτσε ήταν σε θέση να βυθομετρήσουν τα έσχατα βάθη τους, όπως έκανε ο Επίκτητος; Δεν θα είχα τη θρασύτητα να κατηγορήσω με επιπολαιότητα οποιονδήποτε από αυτούς που προσπάθησαν να βρουν τον εαυτό τους. Ξέρω μονάχα ότι η βούληση για αρμονία σε μένα είναι πιο βαθιά από τις βουλήσεις για απόλαυση και δύναμη.
Περισσότερη απελευθέρωση επίσης. Βέβαια, η βαθιά επικούρεια απόλαυση προέρχεται από τον εαυτό μου, αλλά ο πόνος που με κάνει να ταράζομαι έρχεται από έξω. Εσείς, Νίτσε, ξέρετε τι συμβιβασμοί απαιτούνται από όλες τις ανθρώπινες δυνάμεις και σε ποιο σημείο ο κύριος είναι δούλος των δούλων του; Είναι μόνο μέσω της περιφρόνησης για τον πόνο και το φόβο, από την περιφρόνηση για όλες τις εξουσίες και την υποταγή που απελευθερώνω την ύπαρξή μου. Το κοινωνικό είναι πάντα ένα από τα όριά μου, ένα από τα προβλήματά μου. Εφ’ όσον δεν καταπνίγω ιδεολογικά τον πόνο, το θάνατο και την εξουσία μέσω της περιφρόνησης είμαι ανίκανος για πραγματική σκέψη και αληθινή χαρά.
Στην πραγματικότητα, δεν ξεφεύγω από το θάνατο, την ασθένεια, τον κοινωνικό έλεγχο. Αλλά το γέλιο επαρκεί για να δείξει το πνεύμα.
Αυτός που ξυπνά στον ατομικισμό απορρίπτει, σε μια πρώτη κίνηση εξέγερσης την ηθική ταυτόχρονα με το κοινωνικό. Οι ιερείς όλων των δουλειών έχουν τόσο επιδέξεια αναμίξει μαζί το ένα και το άλλο στη σύγχυση των σοφισμάτων τους … Στο βαθμό που απελευθερώνομαι από τους ανθρώπους και τα πράγματα βρίσκω αγάπη στον εαυτό μου. Την ελεύθερη αρμονία που αγαπώ στον εαυτό μου αγαπώ οπουδήποτε την συναντώ. Και ακριβώς όπως το βελανίδι στα δόντια του χοίρου μου υπενθυμίζει την τεράστια σκιά της βελανιδιάς, ο άνθρωπος που συναινεί στο χειρότερο κοινωνικό η σύνθλιψη εξακολουθεί να μου παρέχει το νοσταλγικό πλούτο του ονείρου της αγάπης.
Μετάφραση: Αιχμή
AIXMH 