Είμαστε οι επιλογές μας; Αλήθεια;

Ακούμε συνεχώς τον τελευταίο καιρό από τον κάθε «εναλλακτικό» underground και καλά αρθρογράφο μέχρι τον κάθε έναν που την είδε «επανάστατης», ότι δεν είμαστε τίποτε άλλο πέρα από τις ίδιες μας τις επιλογές!

ΤΙ ΛΕΤΕ ΡΕ??? ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΑΣ, ΑΛΗΘΕΙΑ???

Δεν μου λέτε??? Η μετανάστρια από τη Βουλγαρία που καταλήγει στις πιάτσες της Ομόνοιας, και την ξεφτυλίζουνε κι από πάνω στις τηλεοράσεις οι Έλληνες νταβάδες με 5.000 πελάτες Έλληνες, έχει το ίδιο φάσμα επιλογών με την Πάρις Χίλτον για παράδειγμα για το πώς θα ζήσει?? ΕΙΝΑΙ λοιπόν η επιλογή της αυτή?????

Και μη μου πει κανείς ότι και η μετανάστρια, αν δεν ήθελε να εκδίδεται, θα μπορούσε να πλένει σκάλες ή να κάνει οτιδήποτε άλλο για να βγάλει το ψωμί της. Γιατί δεν αντέχουμε την κυνικότητα όλων αυτών που ζούνε στα ωραία σπιτάκια τους και στο γυάλινο “ηθικό” κόσμο τους με την οποία αντιμετωπίζουνε κάποια πράγματα, και πόσο εύκολο είναι να λένε αυτοί που τα έχουνε όλα και είναι έξω απ’ το χορό και να βγαίνουνε με ύφος ηθικού διδασκάλου και να λένε ότι “α, έπρεπε να κάνει εκείνο”, ή “έπρεπε να κάνει τ’ άλλο”. Ή απλά δεν έχουν ιδέα τι γίνεται γύρω τους. Για μιλήστε με μια Βουλγάρα ή με μια κοπέλα από το Μπενίν της Νιγηρίας (δεν είναι τυχαία τα παραδείγματα που αναφέρω) να σας πει για τα σύγχρονα δίκτυα διακίνησης και εκμετάλλευσης ανθρώπων. Η ελεύθερη εκδιδόμενη είναι μια μυθολογία (τουλάχιστον όχι με τις επικρατούσες πολιτικές, οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες). Για την κοπέλα από τη Βουλγαρία πολλές φορές αυτό δεν είναι επιλογή μέσα σε τόσες άλλες μπροστά στο άμεσο πρόβλημα της επιβίωσης όπως είναι με την Χίλτον για παράδειγμα που έχει τόσες άλλες επιλογές και τελικά απλά επιλέγει ανάμεσα στα άλλα να κάνει αυτό. Το φάσμα των επιλογών που έχει η μία είναι απείρως μικρότερο από αυτό που έχει η άλλη – που σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι ούτε ΚΑΝ επιλογή, είναι μοναδική «επιλογή».

Και αυτό το χαρακτηριστικό παράδειγμα το αναφέρουμε ακριβώς για να δείξουμε ότι δεν είναι «οι επιλογές μας», αλλά αυτές εξαρτώνται από μια σειρά άλλα πράγματα όπως είναι ο σημαντικότατος παραγοντας της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ.

Και θα μας ενώσουνε «οι επιλογές» λένε σε ένα ενιαίο μέτωπο??? Επειδή μπορεί ο άλλος να έπληξε εκεί στα 240 τ.μ. στην Κηφισιά και του γύρισε μια φορά να τη δει «επαναστάτης», θα τον δεχτώ εγώ στο ίδιο μέτωπο μαζί μου επειδή απλά «το ΕΠΕΛΕΞΕ να έρθει»?? Και ας τα άφησε όλα πίσω του για να το κάνει αυτό. Με γειά του με χαρά του! ΕΓΩ τι κοινό έχω μαζί του. Τις υλικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε (ΧΩΡΙΣ να τις έχουμε ΕΠΙΛΕΞΕΙ και οι δυο τις συνθήκες μέσα στις οποίες θέλουμε να ζήσουμε); Ή το ότι είναι καταπιεσμένος όπως λένε μερικοί και ότι αυτό μπορεί να μας ενώσει?? Καταπιεσμένος μπορεί να νιώθει και ο γιός του Μπόμπολα. Τι θα πει αυτό?? Τί να μου πει εμένα?? Ή πόσο μάλλον τι να πει στο μετανάστη που ζει στοιβαγμένος μαζί με άλλους 40 σε ένα υπόγειο διαμέρισμα 80 τετραγωνικών έναντι 10 και 15 ευρώ το κεφάλι (και μακριά από μας οι γενικόλογες αοριστολογίες περί «αλληλεγγύης σε ΟΛΟΥΣ του μετανάστες») και σε αυτούς που δεν έχουν καν κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους και ζούνε σε μια χαρτόκουτα στην Αιόλου ή σε αυτούς που δουλεύουνε απ’ το πρωί ως το βράδυ για να απολαμβάνουμε εμείς τον καπνό μας λέγοντας τις «επαναστατικές» μας φανφάρες?? Σε ποια «γλώσσα» να τους μιλήσει??

Αν κάτι μπορεί να μας ενώσει, αυτό είναι οι υλικές συνθήκες τις οποίες μοιραζόμαστε – και ΜΟΝΟ. Με μια λέξη, η τάξη μας. Ο κοινός μας εχθρός δεν είναι “οι δεξιοί” ή οι σύμμαχοί μας οι Αριστεροί (άντε γιούρια όλοι μαζί πάμε πλατεία), αλλά όλοι εκείνοι που βρίσκονται στην άλλη πλευρά του ταξικού χάσματος – σε εκείνους που έχουμε να πουλήσουμε την εργασία μας, σε εκείνους που σου λένε μια πρωία ότι «δεν θα συνεχίσουμε» γιατί δεν είσαι παραγωγικός για την εταιρεία, σε εκείνους που βγάζουν ασύλληπτα κέρδη προκειμένου να κρατήσουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας και εκείνους που τρέχουν το κράτος που εξυπηρετεί αυτό το σύστημα όπου είμαστε όλοι υποκείμενοι στη διαδικασία τού να ξεκολωνόμαστε για να κάνουμε πλούσιους κάποιους άλλους και να είμαστε και υποχρεωμένοι από πάνω να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία που μας δίνουν.